ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΑΓΧΟΥΣ ΑΠΟΓΧΩΡΙΣΜΟΥ

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΑΓΧΟΥΣ ΑΠΟΓΧΩΡΙΣΜΟΥ
Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι φυσιολογικό να παρουσιάζουν κάποιο βαθμο άγχους σε περιπτώσεις απομάκρυνσης από το σπίτι και πραγματικού ή ενδεχόμενου αποχωρισμού από τα άτομα στα οποία είναι ηροσκολλημένα.'Οταν ωστόσο το άγχος αυτό είναι υπερβολικής έντασης και εκδηλώνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ο Θανάσης,τότε ενδέχεται να αποτελεί ένδειξη της διαταραχής άγχούς του αποχωρισμού. Η διαταραχή άγχους τον αποχωρισμού είναι η μόνη διαταραχή η οποία διαγιγνώσκεται για πρώτη φορά ατην παιδική ηλικία σύμφωνα με το DSVI-IV. Για τη διάγνωση της διαταραχής θα πρέπει το άγχος να είναι δυσανάλογο της χρονολογικής ηλικίας και τον προοδοκώμενον αναπτυξιακού επιπέδου του παιδιού, να εκδηλώνεται με ασυνήθη βαρύτητα και να σχετίζεται με προβλήματα κοινωνικής λειτουργικότητας. 'Οπως γνωρίζουμε από την αναπτυξιακή ψυχολογία, το άγχος τον αποχωρισμού θεωρείται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες των εφτά μηνών έως έξι περίπου ετών (Bemsteίn &Borchardt, 1991). Πυρήνας των φόβων από τους οποίους διακατέχονται τα παιδιά με τη διαταραχή αυτή, είναι η ανησυχία τους μήπως πάθει κάτι κακό αυτός που τα φροντίζει και έτσι χάσουν το πρόσωπο στο οποίο έχουν προσκολληθεί. Φοβούνται, για παράδειγμα, μήπως σι γονείς τους πέσουν Θύμα ατυχήματος ή μήπως τα ίδια χαθούν κάπου και δεν μπορέσουν μετά να ξαναβρούν τους γονείς τους. Επίσης συχνά έχουν νυκτερινούς εφιάλτες με θέμα τις φοβίες τους (Bell-Dolan & Βrazea1,1993).
Διαβάστε εδώ αναλυτικά τα κριτήρια για τη διάγνωση της διαταραχής άγχούς του αποχωρισμού σύμφωνα με το διαγνωστικό εγχειρίδιο τού DSM-Ν