κοινωνική φοβία

Σύμφωνα με το DSM-Ιν, η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή συμπεριλαμβάνει την νπεραγχώδη διαταραχή, η οποία ήταν η τρίτη διαταραχή της παιδικής ηλικίας στο 0Μ-ΙΙΙ-Η.

Βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνικής φοβίας είναι ο έντονος και επίμονος φόβος που διακατέχει το άτομο σε μία ή περισσότερες κοινωνικές καταστάσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το άτομο φοβάται ότι Θα περιέλθει σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχύσης. Η έκθεσή του, με την παρουσία του, σε μια κοινωνική κατάσταση συχνά τον προκαλεί βιώματα έντονου άγχους το οποίο ενδέχεται να οδηγήσει ατην εκδήλωση αντίδρασης πανικού. Για το λόγο αυτόν, τα άτομα με κοινωνική φοβία συχνά αποφεύγούν τέτοιες καταστάσεις ή τις υπομένουν αλλά τις βιώνουν με υπερβολική ένταση.

Προκειμένου να τεθεί η διάγνωση της κοινωνικής φοβίας στους ενήλικες, απαραίτητη προϋπόθεση ειναι η αναγνώριση και παραδοχή εκ μέρους τους ότι ο φόβος και το άγχος που βιώνουν είναι αδικαιολόγητα. Αυτή η προϋπόθεση ωστόσο δεν ισχύει για τη διάγνωση της διαταραχής στα παιδιά και στούς εφήβους διότι λόγω γνωστικών-αναπτυξιακών περιορισμών, είναι πιθανό να μην μπορούν να αναγνωρίσουν ότι ο φόβος αυτός είναι αδικαιολόγητος και υπερβολικός.

Διαβάστε εδώ ποιά είναι τα συμπτώματα και την αποφευκτική συμπεριφορά που είναι πιθανό να εκδηλώνεται στην κοινωνική φοβία.

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΑΓΧΟΥΣ ΑΠΟΓΧΩΡΙΣΜΟΥ

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΑΓΧΟΥΣ ΑΠΟΓΧΩΡΙΣΜΟΥ
Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι φυσιολογικό να παρουσιάζουν κάποιο βαθμο άγχους σε περιπτώσεις απομάκρυνσης από το σπίτι και πραγματικού ή ενδεχόμενου αποχωρισμού από τα άτομα στα οποία είναι ηροσκολλημένα.'Οταν ωστόσο το άγχος αυτό είναι υπερβολικής έντασης και εκδηλώνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ο Θανάσης,τότε ενδέχεται να αποτελεί ένδειξη της διαταραχής άγχούς του αποχωρισμού. Η διαταραχή άγχους τον αποχωρισμού είναι η μόνη διαταραχή η οποία διαγιγνώσκεται για πρώτη φορά ατην παιδική ηλικία σύμφωνα με το DSVI-IV. Για τη διάγνωση της διαταραχής θα πρέπει το άγχος να είναι δυσανάλογο της χρονολογικής ηλικίας και τον προοδοκώμενον αναπτυξιακού επιπέδου του παιδιού, να εκδηλώνεται με ασυνήθη βαρύτητα και να σχετίζεται με προβλήματα κοινωνικής λειτουργικότητας. 'Οπως γνωρίζουμε από την αναπτυξιακή ψυχολογία, το άγχος τον αποχωρισμού θεωρείται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες των εφτά μηνών έως έξι περίπου ετών (Bemsteίn &Borchardt, 1991). Πυρήνας των φόβων από τους οποίους διακατέχονται τα παιδιά με τη διαταραχή αυτή, είναι η ανησυχία τους μήπως πάθει κάτι κακό αυτός που τα φροντίζει και έτσι χάσουν το πρόσωπο στο οποίο έχουν προσκολληθεί. Φοβούνται, για παράδειγμα, μήπως σι γονείς τους πέσουν Θύμα ατυχήματος ή μήπως τα ίδια χαθούν κάπου και δεν μπορέσουν μετά να ξαναβρούν τους γονείς τους. Επίσης συχνά έχουν νυκτερινούς εφιάλτες με θέμα τις φοβίες τους (Bell-Dolan & Βrazea1,1993).
Διαβάστε εδώ αναλυτικά τα κριτήρια για τη διάγνωση της διαταραχής άγχούς του αποχωρισμού σύμφωνα με το διαγνωστικό εγχειρίδιο τού DSM-Ν